ژورنال کلاب پانسمان های قابل تجزیه در حضور گونه های فعال اکسیژن در ترمیم زخم برگزار شد

نشست علمی ویژه پژوهشگران با موضوع پانسمان های قابل تجزیه در حضور گونه های فعال اکسیژن در ترمیم زخم روز سه شنبه ۲۴ خردادماه ۱۴۰۱ در سازمان علوم پزشکی تهران برگزار شد.

به گزارش جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران، در این نشست دکتر خاطره خرسندی به موضوع پانسمان های قابل تجزیه در حضور گونه های فعال اکسیژن در ترمیم زخم پرداخت و گفت: مواد زیستی متخلخل و قابل جذب می‌توانند به عنوان داربست‌های موقتی عمل کنند که از نفوذ سلولی، تشکیل بافت و بازسازی زخم‌های پوستی غیرقابل التیام پشتیبانی می‌کنند. تولید بیومواد مصنوعی نسبت به پانسمان های بیولوژیک ارزان تر است که  می تواند به طیف وسیع تری از خواص فیزیکوشیمیایی دست یابد.

دکتر خرسندی گفت: پلی استرها یک کلاس شناخته شده از مواد زیستی مصنوعی هستند. با این حال، محصولات تجزیه اسیدی آزاد شده توسط هیدرولیز آنها می تواند باعث تخریب اتوکاتالیستی ضعیف کنترل شده شود.

در مقاله معرفی شده به طور سیستمی فوم‌های یورتان (UR) پلی تیوکتال تجزیه‌پذیر (PTK) گونه‌های اکسیژن فعال (ROS) را با آب دوستی متنوع برای بهبود زخم پوست بررسی شد. آبدوست ترین نوع PTK-UR، با هفت تکرار اتیلن گلیکول (EG7) که هر طرف پیوند تیوکتال را در کنار یکدیگر قرار می دهند، بالاترین واکنش ROS را نشان داد و نفوذ بافت بهینه، رسوب ماتریکس خارج سلولی (ECM) و اپیتلیال شدن مجدد را در زخم های پوست خوک افزایش داد.

در این مقاله عنوان شد زخم‌های خوک درمان‌شده با فوم‌های EG7 PTK-UR در مقایسه با ماتریس موقتی زیست‌تخریب‌پذیر NovoSorb و Integra ، تولید ECM، عروق و وضوح سلول‌های ایمنی پیش التهابی بیشتری داشتند.

در یک مدل زخم برش‌دار فلپ ایسکمیک خوک، درمان EG7 PTK-UR منجر به بهبود زخم بالاتری شد که ناشی از التهاب کمتر و اپیتلیال‌سازی مجدد بیشتر در مقایسه با NovoSorb BTM بود. استفاده از فوم های PTK-UR به عنوان مواد زیستی مصنوعی برای ترمیم زخم، نیاز به تحقیقات بیشتری دارد.