مدال آور المپیاد جهانی که جلای وطن کرد + فیلم

در ادامه سلسله گفت و گوهای مدوتاک که با موضوع مهاجرت کادر درمان به همت کانون مطالعات اجتماعی سازمان دانشجویان معاونت فرهنگی جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران برگزار می‌شود دکتر فواد تقدیری پزشک ورودی ۱۳۸۴ دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران به روایت از مهاجرت خود می‌پردازد.

بیشتر بخوانید: چرا پزشکان مهاجرت می‌کنند؟

تقدیری دوره‌ دبیرستانش را در همدان دبیرستان گذراند. به شیمی علاقه بسیار زیادی داشت و این علاقه او را تا المپیاد کشوری کشاند. در المپیاد کشوری مدال طلا کسب کرد و سپس در المپیاد جهانی توانست با مدال نقره  برای کشورش افتخار آفرینی کند. بعد از المپیاد به تهران آمد. علاقه‌اش به شیمی آنقدر بود که در دوراهی انتخاب بین رشته دانشگاهی پزشکی و شیمی مردد شد. در نهایت سال ۸۴ با این هدف وارد دانشگاه علوم پزشکی تهران شد که شیمی را هم به موازات رشته پزشکی ادامه دهد. به این ترتیب او علاوه بر دانشگاه علوم پزشکی تهران در دانشگاه پیام نور در رشته شیمی ثبت نام کرد. اما آنچنان که خود می‌گوید بعد از گذراندن ۹۰ واحد درسی با او تماس می‌گیرند که تحصیل دو رشته همزمان قانونی نیست! این افتخار آفرین دیروز به ناچار و به رغم میل باطنی اش مجبور به ترک تحصیل شیمی می‌شود. او که همراه با خانواده‌اش دارای اقامت کشور کانادا بود پس از پایان دوره پزشکی در سال ۲۰۱۵ برای زندگی به این کشور می‌رود. دکتر تقدیری پس از پایان دوره مسترز در دانشگاه تورنتو، به کار تحقیقات ادامه داد و سال ۲۰۱۹ برای رزیدنتی اقدام کرد. او اکنون سال دوم رزیدنتی نورولوژی است.

زبان اول اکثر مردم در تورنتو انگلیسی نیست

دکتر فواد تقدیری در پاسخ به این سوال که از چه زمانی تصمیم به مهاجرت گرفت می‌گوید: همیشه از زمان دبیرستان دوست داشتم بروم جای جدید را تجربه کنم. از همان زمان المپیاد صحبت راجع به مهاجرت بسیار زیاد بود. پزشکی را که شروع کردم بیشتر به آن فکر کردم. در همان دوران به خاطر اقامت خانوادگی در کانادا چند بار به کانادا آمده بودم و شرایط اینجا را دیده بودم. با دوستانم هم که جلوتر از من بودند و به آمریکا و کانادا رفته‌ بودند بیشتر حرف زدم و به همین صورت مهاجرت جدی‌تر و جدی‌تر شد. در نتیجه هیچ وقت به این فکر نکردم که رزیدنتی را در ایران بخوانم.

این رزیدنت نورولوژی، شهر محل اقامت خود را اینگونه توصیف می‌کند: از نقاط مثبت تورنتو این است که آدم‌هایی از همه جای دنیا با فرهنگ‌ها و زبان های مختلف وجود دارد. اکثریت مردم، اینجا متولد نشده اند و زبان اول‌شان انگلیسی نیست؛ به این ترتیب کسی اینجا احساس شهروند درجه دوم بودن ندارد. اینکه آدم می‌بیند از همه جای دنیا با زبان و فرهنگ‌های مختلف آمده اند دیدش را بازتر می‌کند.

پیش بینی و برنامه ریزی برای پنج سال آینده در ایران بسیار سخت است

فکر می‌کنید اگر در ایران بودید الان چه موقعیتی داشتید؟ این پزشک مهاجرت کرده در پاسخ به این سوال می‌گوید: «شغل آکادمیک را دوست داشته و دارم به همین خاطر احتمالا در دانشگاه کار می‌کردم، مقداری پژوهش انجام می‌دادم. کلینیک داشتم، در بیمارستان هم کار می‌کردم و به رزیدنت ها هم آموزش می‌دادم.»

دکتر تقدیری ادامه می‌دهد: همیشه این حالت مقایسه در همه جا وجود دارد و آدم همیشه این را بررسی می‌کند که اگر در ایران بودم چه می‌شد، اگر الان برگردم چه اتفاقی‌ می‌افتد یا اگر به جای کانادا به جای دیگری می‌رفتم چطور می‌شد؟ اینها هرروز و هر ساعت به ذهن می‌رسند. اما فکر کردن به اینکه چرا به اینجا آمده‌ام باعث می‌شود ادامه دهم. الان خوشحالم که اینجا هستم و از شرایط راضی‌ام. البته ممکن است سال آینده نظر دیگری داشته باشم.

او درباره اینکه چه عواملی می‌توان فارغ التحصیلان مهاجرت کرده برای بازگشت به کشورشان باشد می‌گوید: «به نظرم بیشترین چیزی که می‌تواند باعث برگشتن شود، فراهم بودن شرایط کاری و زندگی مطلوب است. اینکه آدم بتواند پیش بینی کند و برنامه‌ریزی کند که در پنج سال آینده می‌خواهد چه کند؟ اما پیش‌بینی این امور در شرایط حال حاضر ایران خیلی سخت است. اگر این پیش بینی‌ ممکن بود، این احتمال وجود دارد که با خودت بگویی حالا که خانواده من در ایران هستند حاضرم با درآمد کمتری کار کنم اما کنار آنها باشم. با این وجود وقتی همین هم قابل پیش بینی نباشد نمی‌گذارد آدمها برگردند.»

دکتر تقدیری داشتن اقامت کانادا پیش از مهاجرت به این کشور را عامل اصلی این دانسته که این کشور را به عنوان مقصد خود انتخاب کند و ادامه می‌دهد: «اگر این پیش زمینه را نداشتم احتمالا مثل اطرافیانم که آمریکا را انتخاب کردند من هم راهی آمریکا می‌شدم.»

رزیدنت ها در کانادا حداکثر هفت کشیک در ماه دارند

او به این سوال که اگر به گذشته برگردید چه می‌کنید پاسخ می‌دهد: اگر به گذشته برگردم بر روی پژوهش وقت بیشتری می‌گذارم. در دوره ما ملاک تعداد مقاله بود اما برعکس کیفیت مقالات است که اهمیت دارد.

این فارغ التحصیل سابق دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیان تفاوت های سیستم دستیاری پزشکی(رزیدنتی) در ایران و کانادا به نکات قابل توجهی اشاره می‌کند: « اولا تعداد کشیک های رزیدنت ها در کانادا دارای سقف حداکثر هفت عدد در ماه است؛ از سوی دیگر این حق هر پزشک است که ۲۴ ساعت بعد تحویل کشیک را استراحت کند . همچنین لازم است که هر رزیدنت هر ماه از حداقل ۲ روز تعطیلات آخر  هفته برخوردار باشد. به علاوه هر رزیدنت حداقل از ۵ روز تعطیلات ویژه سال نو یا کریسمس هم اجبارا برخوردار است. در واقع در این کشور یک تشکل صنفی حامی رزیدنت ها وجود دارد که به شدت پیگیر مسائل حقوقی مرتبط با رزیدنت ها است. به علاوه در سیستم آموزش پزشکی کانادا بین رزیدنت و استاد یک ارتباط دو سویه وجود دارد. هم استاد در ارزیابی و ارتقا رزیدنت دخیل است و هم نمرات رزیدنت ها یک فاکتور مهم در ارزشیابی و ارتقا اساتید است. یک استاد بدون ارزشیابی خوب توسط دستیارانش ارتقا پیدا نمی‌کند. این ارتباط دوسویه تا حدی است که حتی این انتظار از اساتید وجود دارد که در یک کشیک شلوغ آخر هفته از خانه به بیمارستان بیاید و همپای رزیدنت خود به رتق و فتق امور بپردازد. در چنین شرایط است که رزیدنت حاضر می‌شود به خاطر سیستم از خودگذشتگی کند و از پاره‌ای کاستی‌ها چشم بپوشد. اما متاسفانه در ایران سیستم روی فرد و خصلت های او بنا شده است؛ بنابراین استاد بدخلق و غیرهمکار به هیچ شکل وادار به همکاری نمی‌شود و از سوی دیگر هیچ قانون صنف قدرتمندی برای حمایت از حقوق کارورزان و دستیاران وجود ندارد.»

باید بدانید چه می‌خواهید

این رزیدنت نورولوژی به افرادی که مایل به مهاجرت هستند توصیه می‌کند که پیش از هرچیز باید مراقب باشند بر اساس خواسته دیگران عمل نکنند. به قول او «در مسیری که خانواده یا جامعه شما را هل می‌دهد حرکت نکنید. باید بایستید و ببینید که کاری که دارید انجام می‌دهید همان چیزی است که می‌خواستید یا نه؟خانواده، دوستان، دانشگاه و … روی یک سری چیزها ارزش می‌گذارند و آدم فکر می‌کند اگر این کارها را نکند متضرر شده است. در حالی که حقیقت چیز دیگری است.»

این ایرانی مقیم کانادا ادامه می‌دهد: «مهاجرت یک مسئله کلی نیست بلکه کاملا باید شخصی سازی شود. هرکسی هزاران عامل دارد که کشور خاصی را برای رفتن یا نرفتن انتخاب کند. اول باید بدانید چه می‌خواهید دوم این است که ببینید آن راه برای شما مناسب است یا نه و دیگر آنکه با کسانی که همان راه را رفته اند مشورت کنید.»

او به این سوال که اگر به گذشته برگردید چه می‌کنید پاسخ می‌دهد: اگر به گذشته برگردم بر روی پژوهش وقت بیشتری می‌گذارم. در دوره ما ملاک تعداد مقاله بود اما برعکس کیفیت مقالات است که اهمیت دارد.

گفتنی است سلسله برنامه های Medu Talk به همت کانون مطالعات اجتماعی معاونت فرهنگی سازمان جهاد دانشگاهی علوم پزشکی تهران به صورت برنامه زنده اینستاگرامی، شنبه ها و یکشنبه ها ساعت ۲۱ شب از صفحه «جوانه جهاد» پخش می‌شود و حضور برای عموم مخاطبین آزاد است.

مطالب مرتبط:

·       طرح پیش روی دانشگاه علوم پزشکی تهران برای کارمند شدن رزیدنت‌ها

·       روایت مهاجرت کسی که می‌خواست خادم مسجد دانشگاه شود اما سر از کانادا و آمریکا درآورد

·     شرایط کاری‌ام خیلی بدتر شده اما خدمت کردن به کشورم مزه دیگری دارد